wystarczy ze przerabialem znacznie mniej hardkorowe historie, w ktorych ktos zrobil mi cos niedobrego. wspolczucie pomoglo mi tej osobie wybaczyc, ale nic poza tymTeZeT pisze:Przerabiałeś tego typu historie ?
to faktycznie wspaniale i raz na zawsze rozwiazuje problem relacji damsko-meskich po takiej traumieW buddyzmie jest kilka przykladow kobiet, ktore zostaly zgwalcone, albo byly maltretowane i staly sie mniszkami.
nie sądzę, żeby atomuse w tym wyopadku chodziło o to, że wspaniale, ale o to, ze właśnie uciekły w stan mnisi, bo nie mogly se z tym poradzic. rajt atomuse?jerez pisze:to faktycznie wspaniale i raz na zawsze rozwiazuje problem relacji damsko-meskich po takiej traumieW buddyzmie jest kilka przykladow kobiet, ktore zostaly zgwalcone, albo byly maltretowane i staly sie mniszkami.
W niektorych historiach, ktore czytalam, kierowalo nimi zawsze glebokie wspolczucie, jak podejmowaly ten krok.Intraneus pisze:nie sądzę, żeby atomuse w tym wyopadku chodziło o to, że wspaniale, ale o to, ze właśnie uciekły w stan mnisi, bo nie mogly se z tym poradzic. rajt atomuse?
O kurde, baaaardzo słuszna uwaga - to prawda. Może po prostu wziąć na stronę i jasno, ale bez agresji powiedzieć w czym rzecz? Nie wywalać, pozostawić wsparcie, ale - jak to w stosunkach między zwyczajnymi ludźmi bywa - powiedzieć "bardzo chcemy, ale nie dajemy rady?".leszek wojas pisze:Witam,
spora grupa osób rozpoczyna swoją praktykę buddyjską z pobudek nazwijmy to terapeutycznych chcąc pomóc sobie czy też uzyskać pomoc w związku z pewnymi problemami natury psychologicznej, psychiatrycznej, uzależnieniowej itp. /ciach [...] /ciach Moje doświadczenia są takie, że jeśli ,,pacjenci" stanowią pewien nieduży procent grupy to wszystko jest ok. Korzystają na tym i pacjenci bo grupa ich wspiera mocną praktyką i niepacjenci bo mogą na przykład praktykować współczucie. Jeśli natomiast pacjenci stanowią przykładowo 80% grupy to grupa taka staje się automatycznie grupą terapeutyczną z różnymi konsekwencjami takiego stanu rzeczy.
Wiesz, to jakaś tam kolejna wersja pewnej fajnej cechy psychoterapii - siedzisz naprzeciwko człowieka, z założenia możesz mu zaufać, facet sporo wie o mechanizmach psychiki i jeszcze - co za wspaniała wiadomość! - nie może gadać o sobie.atomuse pisze:Ja mam nieco inne doswiadczenia z psychoterapia. Jak wchodze powiedzmy do takiego pomieszczenia, w ktorym mnie straszy, to terapeuty nie ma tam jak okiem siegnac. Jestem zdana na siebie sama. Dopiero w trakcie sesji terapeutycznej opowiadam o tym przezyciu i zaczyna sie snucie rozwiazan na ten moj lek czy problem. Osobiscie jestem zwolenniczka spontanicznych rozwiazan, bo takie "podsuniete" pomagaja tylko doraznie, ale nie definitywnie.MAXicho pisze:Zróbmy to tak: człowiek to dom o wielu pokojach. W kilku z nich koszmarnie straszy, co okropnie ów dom (=człowieka) męczy. Może kiedyś w tych pokojach wydarzyło się coś strasznego, i teraz boimy się do nich wejść. Stuka, puka, trzeszczy - a w nas rośnie lęk przed czymś, czego nawet nie widzimy. Psychoterapia to dokładnie taka praca, w której w obecności terapeuty odważamy się tam wejść. Na ogół okazuje się, że tak, dramat i krzywda były - i trzeba nad tym odbyć swoją żałobę, łzy i ból - ale TU I TERAZ nie jest to już tak straszne i da się z tym żyć. Po psychoterapii w domu dalej coś puka, ale uczymy się to olewać - i żyć w nim tak radośnie jak się da. Niejednokrotnie kamień w bucie będzie nas uwierał do końca życia, pewnych spraw nie da się już odkręcić - ale uczymy się z tym żyć. Tutaj praca psychoterapeuty się kończy.
jasneatomuse pisze:A "wspaniale" to bylo troche z przymrozeniem oka ze strony jereza... (?)
mnie tez chodzilo o ucieczke. mozecie tez pokombinowac ze skladem grup. np. poprzesowac danych ludzi na inne dni, jesli to mozlwie w ogole, bo nie wiem ilu was jest. tak zeby zrownowazyc jakos "chorych na alkohol" i "chorych na samsare"MAXicho pisze:O kurde, baaaardzo słuszna uwaga - to prawda. Może po prostu wziąć na stronę i jasno, ale bez agresji powiedzieć w czym rzecz? Nie wywalać, pozostawić wsparcie, ale - jak to w stosunkach między zwyczajnymi ludźmi bywa - powiedzieć "bardzo chcemy, ale nie dajemy rady?".
To jest moim zdaniem poważniejszy problem. Chodzi o to, że w Polsce jak przychodzisz na praktykę do jakiejś grupy buddyjskiej czy też przyjeżdżasz na sesję medytacyjną to na ogół dostajesz instrukcje - ktoś ci robi wprowadzenie i zaczynasz praktykować. Nie wypełniasz na początku formularza z pytaniami: czy chorujesz psychiatrycznie, czy leczyłeś się psychiatrycznie, czy jest uzależniony itp itd i w zależności od odpowiedzi jesteś przyjęty na sesję bądź nie. Nie ma też wymagania, że jeśli chorujesz psychiatrycznie to musisz przynieść zaświadczenie od psychiatry, że on zezwala ci na praktykę medytacyjną. Tak więc na początku nie wiadomo kim ty jesteś. To dopiero wychodzi w praniu. Po prostu w Polsce takie procedury nie są za bardzo wypracowane ale może do czasu tzn do pierwszej większej afery (nie chciałbym być złym prorokiem).Intraneus pisze:mozecie tez pokombinowac ze skladem grup. np. poprzesowac danych ludzi na inne dni, jesli to mozlwie w ogole, bo nie wiem ilu was jest. tak zeby zrownowazyc jakos "chorych na alkohol" i "chorych na samsare"MAXicho pisze:O kurde, baaaardzo słuszna uwaga - to prawda. Może po prostu wziąć na stronę i jasno, ale bez agresji powiedzieć w czym rzecz? Nie wywalać, pozostawić wsparcie, ale - jak to w stosunkach między zwyczajnymi ludźmi bywa - powiedzieć "bardzo chcemy, ale nie dajemy rady?".
Leszek, u nas tak niestety nie ma. Ale np za miedzą na Filmowej 32 taki formularz się wypełnia.leszek wojas pisze:Nie wypełniasz na początku formularza z pytaniami: czy chorujesz psychiatrycznie, czy leczyłeś się psychiatrycznie, czy jest uzależniony itp itd i w zależności od odpowiedzi jesteś przyjęty na sesję bądź nie.
Słowem (jakkolwiek umowny związek), tak jak było to gdzieś wcześniej: że aby móc zrezygnować z ego, trzeba sobie najpierw zbudować ego poprawne (warto zauważyć, że nie "silne", "stanowcze", ale - poprawne).MAXicho pisze:Witam,
Co do zgwałconej dziewczyny - ... Kiedy już każda chwila jej życia nie będzie przesycona bólem - wtedy może zacząć pracować nad współczuciem i prawem przyczyny i skutku. Słowem: na początku niech współczuje SOBIE bo tego ani rusz ze współczuciem dla SPRAWCY.
Może i można ale ... po co ?intraneus pisze: mozecie tez pokombinowac ze skladem grup
Ale równocześnie nie znaczy, że gorzej ... Medytacja może jak najbardziej iść w parze z terapią i to jest z tego co słyszałem dość popularne podejście na przykład w USA. Chodziło jednak o coś innego - o zastępowanie terapii praktyką medytacyjną. Nie chodziło o osoby które praktykują z autentyczną motywacją - mają właściwą motywację do praktyki i jednocześnie mają potrzebę czy konieczność przejścia przez jakąś formę terapii. To jest jak najbardziej ok. Natomiast jeśli dana osoba nie jest wewnętrznie zainteresowana praktyką buddyjską tylko przychodzi na praktykę bo na przykład słyszała, że to jej pomoże rzucić picie czy ją wyleczy ze schizofrenii to to jest zupełnie inna sytuacja. Sam byłem świadkiem jak kobieta przyszła na praktykę zen bo przeczytała w jakieś gazecie, że to leczy z nadciśnienia. Więc jeśli tego rodzaju osób jest 80% w grupie to taka grupa przestaje być grupą buddyjską. Po prostu traci buddyjski kierunek. Ta pani o której wspomniałem chciała z nami rozmawiać o nadciśnieniu. Tym była zainteresowana. Podobnie ktoś chce rozmawiać o swoim piciu czy problemach z narkotykami tak jak by to była jakaś grupa wsparcia. Wszystko jest ok jeśli są zachowane odpowiednie proporcje. Od czasu do czasu można porozmawiać o czyimś nadciśnieniu czy problemach z narkotykami ale jeśli 80% grupy ciągle o tym mówi to te 20% na tym traci bo oni tu przyszli po to by praktykować buddyzm.Tomek pisze:
Może i można ale ... po co ?
Z moich doświadczeń wynika, że medytacja może iść w parze z terapią i nie koniecznie musi dochodzić z tego powodu do konfliktów między praktykującymi. W grupie prowadzonej przez B.Magida wiekszość stanowią ludzie mający wieloletnie doświadczenie z terapią, czy to obecnie będąc pacjentami czy mając terapie ze sobą. Nie wspomnę już o osobach dla który terapia jest profesją. Na przestrzeni kilku lat nie zauważyłem żadnych większych tarć, które mogłyby wynikać z faktu, że większość praktykujących jest także pacjentami. Temat osobistej terapii nie jest dyskutowany w trakcie praktyki - za wyjątkiem osobistej rozmowy z nauczycielem. Co nie znaczy, że tzw. dokusan czyli właśnie ta rozmowa jest ekwiwalentem 45 min. w gabinecie. Tak dobrze nie jest
I naprawdę to byłoby w porządku, powiedzieć komuś, kto wypełni w takiej ankiecie, ze jest np. schizofrenikiem i leczy się od 20 lat, albo,ze od 30 lat walczy nieskutecznie z chorobą alkoholową, że nie może przychodzić na praktykę, nie może brać w czymś tam udziału?leszek wojas pisze:Nie wypełniasz na początku formularza z pytaniami: czy chorujesz psychiatrycznie, czy leczyłeś się psychiatrycznie, czy jest uzależniony itp itd i w zależności od odpowiedzi jesteś przyjęty na sesję bądź nie.
90% psychiatrów, czy terapeutów napisałoby w takim zaświadczeniu, że wszelkiego rodzaju praktyki "duchowe" (w tym pewnie też medytacja) nie są wskazane, ponieważ pacjent jest zaburzony z jakichś tam powodów. Dzieje się tak, ponieważ prawdopodobnie ok. 90% psychiatrów i terapeutów w Polsce nie jest osobami praktykującymi i stara się ograniczyć do minimum wszelkiego rodzaju bodźce, które mogłyby pogorszyć stan pacjenta. Zbyt asekurujący się lekarz zacznie kombinować, że to przecież nowe środowisko, a więc większy stres, a poza tym, na czym ma polegać ta "medytacja", czy "praktyka" - i raczej nie da zaświadczenia pozytywnego.leszek wojas pisze:Nie ma też wymagania, że jeśli chorujesz psychiatrycznie to musisz przynieść zaświadczenie od psychiatry, że on zezwala ci na praktykę medytacyjną.
Piotrze, ja nie twierdzę, że taki stan rzeczy jest dobry czy też, że jest zły. To ma plusy i minusy. Plusy, bo jest większy dostęp do praktyki. Są ludzie, nawet poważnie psychicznie chorzy którym praktyka buddyjska bardzo dobrze robi więc gdyby ich na wejściu odrzucić bo nie spełniają kryteriów ,,zdrowego człowieka" to dla nich nie byłoby dobrze. Z drugiej strony może się też tak zdarzyć, że ktoś chory psychicznie dostaje odlotu bo energia na sesji nie poszła mu w centum tylko do głowy i próbuje kogoś zabić.iwanxxx pisze:Leszek, u nas tak niestety nie ma. Ale np za miedzą na Filmowej 32 taki formularz się wypełnia.leszek wojas pisze:Nie wypełniasz na początku formularza z pytaniami: czy chorujesz psychiatrycznie, czy leczyłeś się psychiatrycznie, czy jest uzależniony itp itd i w zależności od odpowiedzi jesteś przyjęty na sesję bądź nie.
Pzdr
Piotr
Moi(a),moi pisze:I naprawdę to byłoby w porządku, powiedzieć komuś, kto wypełni w takiej ankiecie, ze jest np. schizofrenikiem i leczy się od 20 lat, albo,ze od 30 lat walczy nieskutecznie z chorobą alkoholową, że nie może przychodzić na praktykę, nie może brać w czymś tam udziału?leszek wojas pisze:Nie wypełniasz na początku formularza z pytaniami: czy chorujesz psychiatrycznie, czy leczyłeś się psychiatrycznie, czy jest uzależniony itp itd i w zależności od odpowiedzi jesteś przyjęty na sesję bądź nie.
Nawet jeśli się powie - zgodnie z prawdą- że np. nie ma w ośrodku w tym właśnie momencie osoby, która byłaby przygotowana do pracy z kimś, kto ma większe, niż przeciętne problemy z psychiką, to to wg mnie i tak jest to ostracyzm.
Chyba, że chodzi tu o pewną formę zabezpieczenia, że np. w wyniku ew. pogorszenia się stanu takiej osoby, sangha nie ponosi za to odpowiedzialności, itd?
90% psychiatrów, czy terapeutów napisałoby w takim zaświadczeniu, że wszelkiego rodzaju praktyki "duchowe" (w tym pewnie też medytacja) nie są wskazane, ponieważ pacjent jest zaburzony z jakichś tam powodów. Dzieje się tak, ponieważ prawdopodobnie ok. 90% psychiatrów i terapeutów w Polsce nie jest osobami praktykującymi i stara się ograniczyć do minimum wszelkiego rodzaju bodźce, które mogłyby pogorszyć stan pacjenta. Zbyt asekurujący się lekarz zacznie kombinować, że to przecież nowe środowisko, a więc większy stres, a poza tym, na czym ma polegać ta "medytacja", czy "praktyka" - i raczej nie da zaświadczenia pozytywnego.leszek wojas pisze:Nie ma też wymagania, że jeśli chorujesz psychiatrycznie to musisz przynieść zaświadczenie od psychiatry, że on zezwala ci na praktykę medytacyjną.
Inna sprawa, że ktoś, kto prowadzi sanghę sam mógłby nawiązać kontakt z najbliższym ośrodkiem, terapeutami, itd, żeby - w razie takiej potrzeby- odpowiednio zająć się daną osobą. Ale komu by się chciało???
A nie można od razu po rozmowie z osobą, która ma większe, niż przeciętne zaburzenia, starać się nakłonić ją do spotkania np. z roshi M. Monetą- Malewską? Można zacząć od zaproponowania lektury książki "Być tutaj" napisanej przez M. Monetę- Malewska wespół z W. Eichelbergerem.
Mam wrażenie, czytając ten watek, ze jedyne, co można zrobić, jak się ma jakieś poważniejsze ze sobą problemy, to zakopać się pod kocem i najlepiej przesypiać całe dnie. W końcu i tak się nic nie da z tym zrobić, żadne sangha takiej osoby nie chce, bo ryzyko zbyt duże, a praktykujących buddyzm terapeutów w Polsce jak na lekarstwo. Nic tylko się pochlastać
Dlatego, najlepiej po prostu szczerze rozmawiać od razu, po przyjściu każdej nowej osoby do sanghi o takich sprawach. Mówić o tym, czym jest praktyka, jakie mogą być w niej dobre i złe rzeczy, jeśli chodzi o osoby z jakimiś poważniejszymi zaburzeniami. Sądzę, że to powinno wiele ułatwić obu stronom, z których każda coś tam wie na temat terapii i medytacji i pewnie się boi, bo nie wiadomo, co z tego wyniknie. Faktem jest, że w Polsce to się wszystko odbywa "na dziko" praktycznie: brak ludzi, brak metod.leszek wojas pisze:Myślę jednak, że jeśli ktoś zaczyna uczęszczać do jakiejś grupy na praktykę to osoba prowadząca powinna posiadać pewne niezbędne informacje na temat tej osoby.
Czyli jak?leszek wojas pisze:Wręcz przeciwnie należy jak najbardziej pomagać ludziom z różnymi problemami, oczywiście w miarę możliwośći pomocy tym ludziom.
Ten duszony (w poprzednim wcieleniu wpuścił taką osobę na praktykę)leszek wojas pisze:Ty mówisz ok praktykuj i w trakcie praktyki ta osoba rzuca się na sąsiada i zaczyna go dusić. Kto jest odpowiedzialny za tą sytuację?
Zapytałem mistrza mego serca, czy wg Niego w praktykach grupowych /w sandze warszawskiej/ mogą uczestniczyć osoby, które mają tego typu problemy, o których mowa w tym wątku. Zapytał mnie, czy takie osoby sprawiają problemy podczas praktyk grupowych i jeżeli tak, to jakie? Odpowiedziałem, że nie /bo nie generują problemów/. Padło pytanie: dlaczego zatem o to pytasz? Odpowiedziałem, że nie jestem psychologiem-terapeutą i nie wiem czy taka sytuacja najzwyczajniej w świecie mnie przerośnie, czy też nie. Jest ryzyko, że mnie przerośnie i... Padło pytanie: no jest takie ryzyko - co możesz w związku z tym zrobić? Odpowiedziałem, że przede wszystkim terapeuta takiej osoby powinien wiedzieć o tym, że taka osoba medytuje i co medytuje, z jednej strony, a z drugiej, taka osoba nie powinna uczestniczyć w praktykach grupowych jeżeli nie jest pod okiem terapeuty, lub lekarza, który ją prowadzi /leczy/. Te dwie zasady zostały przyjęte jako warunek uczestniczenia w praktykach grupowych sangi warszawskiej Garudy. Nie wypełnia się jednak - jak na razie - żadnego formularza.moi pisze:Mam wrażenie, czytając ten watek, ze jedyne, co można zrobić, jak się ma jakieś poważniejsze ze sobą problemy, to zakopać się pod kocem i najlepiej przesypiać całe dnie. W końcu i tak się nic nie da z tym zrobić, żadne sangha takiej osoby nie chce, bo ryzyko zbyt duże, a praktykujących buddyzm terapeutów w Polsce jak na lekarstwo. Nic tylko się pochlastać
nie mam praktycznych podstaw do wypowiadania się na takie tematy, ale wg mnie to jest bardzo zdrowe podejście.kunzang pisze: terapeuta takiej osoby powinien wiedzieć o tym, że taka osoba medytuje i co medytuje, z jednej strony, a z drugiej, taka osoba nie powinna uczestniczyć w praktykach grupowych jeżeli nie jest pod okiem terapeuty, lub lekarza, który ją prowadzi /leczy/. Te dwie zasady zostały przyjęte jako warunek uczestniczenia w praktykach grupowych sangi warszawskiej Garudy.
Jeśli uznasz, że możesz pomóc tej osobie wprowadzając ją w praktykę to praktykuj z nią razem. Jeśli natomiast masz podejrzenia, że ta osoba może być niepoczytalna to dopuszczając ją do praktyki w grupie bierzesz (przynajmniej w moim odczuciu) odpowiedzialność za to co się będzie podczas tej praktyki działo. Może w takim wypadku praktyka indywidualna z tą osobą byłaby bardziej wskazana. Wtedy ryzykujesz tylko swoim życiem. Oczywiście, trudno jest przewidzieć jak na daną osobę podziała praktyka. Nie zmienia to faktu, że tego rodzaju decyzje wiążą się z pewną odpowiedzialnością.moi pisze:Czyli jak?leszek wojas pisze:Wręcz przeciwnie należy jak najbardziej pomagać ludziom z różnymi problemami, oczywiście w miarę możliwośći pomocy tym ludziom.
Tak - mnie również takie postawienie sprawy wydaje się bardzo rozsądne.pawel pisze:kunzang napisał/a:
terapeuta takiej osoby powinien wiedzieć o tym, że taka osoba medytuje i co medytuje, z jednej strony, a z drugiej, taka osoba nie powinna uczestniczyć w praktykach grupowych jeżeli nie jest pod okiem terapeuty, lub lekarza, który ją prowadzi /leczy/. Te dwie zasady zostały przyjęte jako warunek uczestniczenia w praktykach grupowych sangi warszawskiej Garudy.
nie mam praktycznych podstaw do wypowiadania się na takie tematy, ale wg mnie to jest bardzo zdrowe podejście.
No tak, tylko to powinien być raczej terapeuta który posiada jakąś wiedzę a najlepiej doświadczenie w praktyce. A takich jest rzeczywiście bardzo niewielu.kunzang pisze:Witam
Zapytałem mistrza mego serca, czy wg Niego w praktykach grupowych /w sandze warszawskiej/ mogą uczestniczyć osoby, które mają tego typu problemy, o których mowa w tym wątku. Zapytał mnie, czy takie osoby sprawiają problemy podczas praktyk grupowych i jeżeli tak, to jakie? Odpowiedziałem, że nie /bo nie generują problemów/. Padło pytanie: dlaczego zatem o to pytasz? Odpowiedziałem, że nie jestem psychologiem-terapeutą i nie wiem czy taka sytuacja najzwyczajniej w świecie mnie przerośnie, czy też nie. Jest ryzyko, że mnie przerośnie i... Padło pytanie: no jest takie ryzyko - co możesz w związku z tym zrobić? Odpowiedziałem, że przede wszystkim terapeuta takiej osoby powinien wiedzieć o tym, że taka osoba medytuje i co medytuje, z jednej strony, a z drugiej, taka osoba nie powinna uczestniczyć w praktykach grupowych jeżeli nie jest pod okiem terapeuty, lub lekarza, który ją prowadzi /leczy/. Te dwie zasady zostały przyjęte jako warunek uczestniczenia w praktykach grupowych sangi warszawskiej Garudy. Nie wypełnia się jednak - jak na razie - żadnego formularza.moi pisze:Mam wrażenie, czytając ten watek, ze jedyne, co można zrobić, jak się ma jakieś poważniejsze ze sobą problemy, to zakopać się pod kocem i najlepiej przesypiać całe dnie. W końcu i tak się nic nie da z tym zrobić, żadne sangha takiej osoby nie chce, bo ryzyko zbyt duże, a praktykujących buddyzm terapeutów w Polsce jak na lekarstwo. Nic tylko się pochlastać
Pozdrawiam
kunzang
A co to jest "wspolczucie sobie"?MAXicho pisze:Co do zgwałconej dziewczyny (...)
Słowem: na początku niech współczuje SOBIE bo tego ani rusz ze współczuciem dla SPRAWCY.
Przepraszam, jeśli wyraziłem się w sposób niezrozumiały - być może zastosowałem zbyt duży skrót myślowy.atomuse pisze:A co to jest "wspolczucie sobie"?MAXicho pisze:Co do zgwałconej dziewczyny (...)
Słowem: na początku niech współczuje SOBIE bo tego ani rusz ze współczuciem dla SPRAWCY.
I to pomaga pozniej w rozwijaniu wspolczucia dla innych?MAXicho pisze:Współczuć sobie to bardzo mocno poczuć miłość do samego siebie i okazać samemu sobie wsparcie. Zostać swoim najlepszym przyjacielem.
Moze jest to juz taka naturalna reakcja na traume?MAXicho pisze:Wbrew pozorom ludzie po traumach robią często coś dokładnie odwrotnego.
ciekawe pytanie. jakby nie bylo, to chyba jest to jakis mechanizm obronny i zapewne czemus pozytywnemu on służy. pewnie problemem jest zafiksowanie sie a tym stanie, ale na pewno ma on jakis pozytywny cel.atomuse pisze:Moze jest to juz taka naturalna reakcja na traume?
Wykraczamy już dość mocno poza rozmowę o buddyzmie - ale OK, skoro tak się toczy rozmowa...atomuse pisze:I to pomaga pozniej w rozwijaniu wspolczucia dla innych?MAXicho pisze:Współczuć sobie to bardzo mocno poczuć miłość do samego siebie i okazać samemu sobie wsparcie. Zostać swoim najlepszym przyjacielem.
Nie mam pojęcia jak postrzegałby taką sytuację mocno zaawansowany buddyjski nauczyciel - ja jednak nie mogę zgodzić się ani odrobinę na takie postawienie problemu.Intraneus pisze:ciekawe pytanie. jakby nie bylo, to chyba jest to jakis mechanizm obronny i zapewne czemus pozytywnemu on służy. pewnie problemem jest zafiksowanie sie a tym stanie, ale na pewno ma on jakis pozytywny cel.atomuse pisze:Moze jest to juz taka naturalna reakcja na traume?
Doświadczenie traumatyczne często tworzy rdzeń, na którym opiera się cała tożsamość – samoobwinianie się więc, czy też kompulsywne powracanie do tego pierwotnego zdarzenia jest sposobem na podtrzymywanie znajomego, często jedynego poczucia ‘ja’. Jakkolwiek irracjonalne i destrukcyjne z punktu widzenia osoby postronnej, takie działaniem jest ‘sensownym’ dla kogoś, kto nie ma innych punktów odniesienia w swoim życiu .... +Intraneus pisze:Samoobwinianie siebie po przeżytej traumie musi służyć czemuś pozytywnemu. Nie wieże, zeby psychika stworzyła całkowicie destruktywny i bezsensowny mechanizm ot tak. To musi czemuś służyć.
A nie ma innych, ważniejszych punktów odniesienia, ponieważ zostały zaćmione i zepchnięte na dalszy plan przez traumatyczne doświadczenia. To -jak sądzę- mechanizm "zamkniętego koła", dlatego tak trudno z pewnych stanów wyjść samodzielnie...Tomek pisze:Jakkolwiek irracjonalne i destrukcyjne z punktu widzenia osoby postronnej, takie działaniem jest ‘sensownym’ dla kogoś, kto nie ma innych punktów odniesienia w swoim życiu ....
Może stworzyć jeśli w podświadomych przekonaniach osoby stała się przez to kimś gorszym, niegodnym.Intraneus pisze:Samoobwinianie siebie po przeżytej traumie musi służyć czemuś pozytywnemu. Nie wieże, zeby psychika stworzyła całkowicie destruktywny i bezsensowny mechanizm ot tak. To musi czemuś służyć.
Wracając też do poczucia winy ... Dziecko przeżywając traumę, może na przykład dojść do ‘konkluzji’, że jego nie spełnione pragnienia i emocjonalny ból są wyrazem odrażających i wstydliwych defektów jego ‘ja’, które w rezultacie muszą zostać usunięte poza pole świadomego doświadczania. Dziecko takie w efekcie obwinia swoje własne reakcje (jestem zły, niedobry, do niczego, ...), których źródłem faktycznie są wczesniej doznane urazy powodującę tą właśnie traumę. I tutaj koło się zamyka.moi pisze: To -jak sądzę- mechanizm "zamkniętego koła", dlatego tak trudno z pewnych stanów wyjść samodzielnie...
Uświadamianie takich patologicznych wzorców, owszem, jak najbardziej. Należy jednak brać pod uwagę to w jakim stopniu osoba ulega cieniowi doświadczenia traumatycznego. Jeżeli w poważnym, wtedy obawiam się, że jedynym sposobem ‘podreperowania’, znaczy się ustabilizowania jego kruchego poczucia ‘ja’ może powieść się jedynie w ramach bardzo bliskiego i intymnego kontaku z terapeutą, który będzie mógł z odpowiednią empatią ‘dostosować’ się do potrzeb pacjenta i tym samym zrekompensuje mu stracone możliwości budowania spójnej osobowości. Że jest to proces długi, wymagający ogromnej cierpliwości i nie wspominając już o tym, że często kosztowny, można łatwo sobie wyobrazić.MarS pisze:Dopóki emocje związane z doświadczeniem nie zostaną świadomie przyjęte będą wpływały na postrzeganie rzeczywistości.
Tudzież powinien przedstawić zaświadczenie aktualnych szczepień przeciwko chorobom zakaźnym, zaświadczenie o niekaralności oraz rekomendacje od kilku znanych wszystkim osób...leszek wojas pisze:Myślę jednak, że jeśli ktoś zaczyna uczęszczać do jakiejś grupy na praktykę to osoba prowadząca powinna posiadać pewne niezbędne informacje na temat tej osoby. Między innymi na temat jej zdrowia psychicznego.
Nie zgodzę się z Tobą. Choroby i zaburzenia psychiczne (w tym m.in. lekooporna postać depresji) mają swoje fazy: remisje, reemisje, itd. Pomiędzy reemisjami (czyli nawrotami choroby, pogorszeniem się samopoczucia) człowiek może funkcjonować (prawie) całkiem normalnie. Tylko, że niewielu podejmuje ten wysiłek, z rożnych względów zresztą. A siedzenie z samym sobą i kiwanie się, to najgorsze, co człowiek może sobie zafundować. W tej sytuacji każde wyjście do ludzi, jest cenne.Tomek pisze:Praktyka duchowa natomiast, wymaga z zasady w miarę dobrze zintegrowanego ‘ja’, które będzie mogło stawić czoła wszystkim bolesnym (ciało+emocje) reakcjom wynikającym np. z długotrałego siedzenia. Trudno wyobrazić sobie osobę z zaburzeniami psychotycznymi, ktora moglaby odnnaleźć się w takim środowisku …
Oraz, jak sądzę, współczucie, jako podstawowy budulec tej praktyki.Tomek pisze:Praktyka w tradycyjnym jej ujęciu to przede wszystkim próba odpowiedzi na podstawowe pytnia jakie niesie ze sobą egzystencja - czyli sprowadzając do esencji pytanie dlaczego chorujemy, starzejemy się i w końcu umieramy ...
Jedynie to dość ograniczające stwierdzenie.Tomek pisze:jedynie
Nie znam się na określeniu psychotyczne ale jeśli to przykład opisywany powyżej to o dziwo jedne osoby będą w stanie praktykować i szybko wyjdą z tego stanu albo nie są w stanie w tym momencie praktykować. Nauczyciel powinien umieć to szybko zobaczyć. Jeśli jest w stanie to widzieć to żadne zaświadczenia nie są potrzebne a jeśli nie jest w stanie widzieć to żadne zaświadczenie żadnej gwarancji nie daje.Tomek pisze:Trudno wyobrazić sobie osobę z zaburzeniami psychotycznymi, ktora moglaby odnnaleźć się w takim środowisku …
Przyszła mi do głowy jeszcze jedna rzecz. Gdyby ludzie wiedzieli, że praktyka wymaga zintegrowanej osobowości, odporności na stres oraz dużej wydolności fizycznej (coby znieść trudy długiego sesshin) , to pewnie nikt by sie nie zdecydował, bo wiele jest w nas niedoskonałości. Wg mnie praktyka nie jest dla supermanów, tylko dla zwykłych, pokręconych życiem i sobą ludzi, którzy nie chcą już być dłużej pokręceni.Tomek pisze:Praktyka duchowa natomiast, wymaga z zasady w miarę dobrze zintegrowanego ‘ja’, które będzie mogło stawić czoła wszystkim bolesnym (ciało+emocje) reakcjom wynikającym np. z długotrałego siedzenia.
Każdy ma zdolność do praktyki nie każdy natomiast ma gotowość. Lecz gotowość to nie to, że musi być na jakimś poziomie lecz jest to chęć stosowania tego co się człowiek nauczy również w trudnych momentach. Jak ktoś tej chęci nie ma tylko woli grzęznąć w swoim obwinianiu siebie lub świata to lepiej niech nie wchodzi na ścieżki samopoznania.moi pisze:Wg mnie praktyka nie jest dla supermanów, tylko dla zwykłych, pokręconych życiem i sobą ludzi, którzy nie chcą już być dłużej pokręceni.
miluszka pisze: Dlatego zawsze lepiej konsultować rodzaj praktyki z nauczycielem, co zreszta powinny robic także i osoby o najlepszym zdrowiu psychicznym
