Moderatorzy: kunzang, Har-Dao, iwanxxx
U nas to chyba jest odwrotnie. Tak źle i tak nie dobrze 
Myślisz, że u nas nie ma osób, które poszły do zakonu, bo tego od nich wymagała rodzina? Mylisz się - jest b. dużo takich przypadków. Robią to najczęściej z tych samych powodów, dla których odbywa się mini-nowicjaty w Tajlandii.Lo'tsa'wa pisze:„Dziś w Tajlandii mężczyźni zostają mnichami nie dlatego, że potrzebują wyciszenia i samotności – ale dlatego, że tego chce od nich rodzina”.
Co za paradoks
Nie słyszałem o tym. Słyszałem o kiepskich perspektywach kariery na wsi(no chyba, że się jest rolnikiem : >). Bardzo dużo jest takich przypadków? A ile jest duchownych w Polsce mniej więcej?moi pisze:Myślisz, że u nas nie ma osób, które poszły do zakonu, bo tego od nich wymagała rodzina? Mylisz się - jest b. dużo takich przypadków. Robią to najczęściej z tych samych powodów, dla których odbywa się mini-nowicjaty w Tajlandii.Lo'tsa'wa pisze:„Dziś w Tajlandii mężczyźni zostają mnichami nie dlatego, że potrzebują wyciszenia i samotności – ale dlatego, że tego chce od nich rodzina”.
Co za paradoks
Napisałam to w oparciu o moje kontakty z zaprzyjaźnionymi siostrami zakonnymi. Ale wiadomo, kij ma dwa końce, a taka prawda, co "po ludziach chodzi" pewnie też.Lo'tsa'wa pisze:Nie słyszałem o tym. Słyszałem o kiepskich perspektywach kariery na wsi(no chyba, że się jest rolnikiem : >). Bardzo dużo jest takich przypadków? A ile jest duchownych w Polsce mniej więcej?moi pisze:Myślisz, że u nas nie ma osób, które poszły do zakonu, bo tego od nich wymagała rodzina? Mylisz się - jest b. dużo takich przypadków. Robią to najczęściej z tych samych powodów, dla których odbywa się mini-nowicjaty w Tajlandii.Lo'tsa'wa pisze:„Dziś w Tajlandii mężczyźni zostają mnichami nie dlatego, że potrzebują wyciszenia i samotności – ale dlatego, że tego chce od nich rodzina”.
Co za paradoks
Te dane nie obejmują zakonnic. Tu są dane z 2001 roku, które pokazują liczbę sióstr zakonnych (jest ich 5 razy więcej, niż zakonników; w 2001r. liczba sióstr zakonnych w Polsce wynosiła 23 939 osób; razem z zakonnikami daje to liczbę ok 30 tys osób)Kościół katolicki w Polsce dziś pisze: Powołania kapłańskie
Kościół w Polsce nie przeżywa kryzysu powołań, mimo że od dziesięciu lat kraj doświadcza kryzysu demograficznego: wyludnia się i starzeje. Polska ma najwyższą ilość powołań kapłańskich w Europie. Szczyt powołań zanotowano w 1987 r., kiedy ponad 9 tys. młodych ludzi przygotowywało się do kapłaństwa. W 2005 r. naukę w seminariach diecezjalnych rozpoczęło 4 865 osób, w tym 1 171 na pierwszym roku. W stosunku do roku 2004 ogólna liczba wrosła o 34, a pierwszorocznych o 69 osób. Tak duża liczba duchowieństwa, seminarzystów i neoprezbiterów sprawia, że Kościół katolicki w Polsce jest jednym z najmłodszych Kościołów lokalnych w Europie.
W duszpasterstwo powszechne zaangażowanych jest 29 tys. 490 kapłanów, w tym 5 tys. 674 z nich do zakonnicy. Duża ilość duchowieństwa w Polsce owocuje coraz większym ich "exportem" na misje, mimo, że Polska ma słabe tradycje w tym zakresie. W tradycyjnych krajach misyjnych pracuje blisko 2 000 polskich misjonarzy oraz ok. 700 w krajach b. ZSRR.
Życie zakonne pisze:
02.02.2009.
Liczba zakonów, zgromadzeń i instytutów świeckich oraz liczba ich członków
W Polsce mamy 151 zakonów, zgromadzeń żeńskich i 25 tysięcy sióstr. Zakonów, zgromadzeń męskich jest 61 i 13 tysięcy zakonników. A do 33 instytutów świeckich należy tysiąc osób. W sumie mamy 245 instytutów życia konsekrowanego i 39 tysięcy osób konsekrowanych. Są też indywidualne formy życia konsekrowanego: dziewice, wdowy i wdowcy konsekrowani oraz pustelnice i pustelnicy.
Akurat te słowa dobrze oddają sens oryginalnych słów. W pierwotnych tekstach Theravādy, ludzie zwracali się grzecznościowo do Buddhy per 'Panie', a gmina to przecież grupa wyznaniowa na danym terenie. Często w książkach o buddyzmie można spotkać takie słownictwo. To, że nie jest ono popularne wśród polskich buddystów, nie oznacza, że autor jest niekompetentny.moi pisze:5. "Nui wejdzie do świątyni, odda cześć triratnie (trzem klejnotom symbolizującym kolejno Buddę, jego nauki i jego gminę) i trzykrotnie poprosi o przyjęcie do nowicjatu, trzykrotnie poprosi o zgodę na schronienie się u Pana, trzykrotnie poprosi o wpuszczenie na Drogę Prawdy." U Pana? Gmina? Tak długo był autor w Tajlandii, a nie znalazł innych synonimów, by lepiej opowiedzieć czytelnikom, czym tam jest kult Oświeconego i buddyjskiej społeczności?
, To jest prawdopodobne, jednak wydaje mi się, że to słownictwo akurat jest i zbieżne z oryginałem i z mentalnością ludzi o których pisał dziennikarz. Jak zrozumie to czytelnik, to już jest zależne od każdego z odbiorców.moi pisze:A z tłumaczeniami też często jest tak, że jest ono albo blisko oryginału, albo czytelnika.
Jeśli tłumaczenie jest blisko oryginału, ale pomija przyzwyczajenia językowe czytelnika - wtedy odbiór będzie utrudniony, często zafałszowany.
Ja bym powiedział, że jest lekko prowokujący. I zdaje się, że spełnił swój cel.A że artykuł jest lekko tendencyjny i ubogi w fakty, to chyba nie masz wątpliwości. Piotrze?
Powinni napisać, że idzie do sangi na medytę i robi 3 poksy, to wszyscy by zrozumielipiotr pisze:Akurat te słowa dobrze oddają sens oryginalnych słów. W pierwotnych tekstach Theravādy, ludzie zwracali się grzecznościowo do Buddhy per 'Panie', a gmina to przecież grupa wyznaniowa na danym terenie. Często w książkach o buddyzmie można spotkać takie słownictwo. To, że nie jest ono popularne wśród polskich buddystów, nie oznacza, że autor jest niekompetentny.
