Czołem,
no to może ja zacznę. W pālijskich suttach tak zwanego 'świeckiego praktykanta' nazywa się upāsaką (rodzaj żeński upāsikā). Tłumaczony ten termin jest zwykle jako: ktoś nabożny, wierny świecki, świecki entuzjasta.
Przebudzony opisał upāsakę jako tego, kto udał się po schronienie do Przebudzonego, Metody i Zgromadzenia (A.iv,222), czyli tego kto na jakiś sposób odnalazł w nich bezpieczeństwo.
Gdy się przyjrzeć temu słowu, to okaże się, że utworzone zostało ono z dwóch członów: 'upa' i 'ās'. Pierwszy człon 'upa' jest przedrostkiem, który oznacza bliskość lub bliski kontakt czy dotyk. 'Ās' tworzy słowo 'āsati', które oznacza siedzieć. Więc dosłownie 'upāsaka' oznacza 'ktoś kto siedzi blisko'. Nic dziwnego, że 'świeccy praktykanci' zostali tak nazwani, skoro w czasie życia Przebudzonego siadali dookoła niego słuchając jego słów.
Termin ten, a jeszcze bardziej drugi termin—sāvaka, słuchacz—opisujący ucznia, który ma już jakieś osiągnięcie na ścieżce, sugeruje że niezwykle istotne jest bycie w bliskim kontakcie ze słowem Metody. I faktycznie, gdy Przebudzony mówi o warunkach koniecznych do powstania właściwego poglądu, najważniejszego czynnika powodującego powstawanie innych umiejętnych cech i zachowań (A.i,31), to wymienia czyjś głos i odpowiednią uwagę (A.i,87). Więc niezwykle istotne na ścieżce jest poznawanie prawdziwej Metody, z własnym odpowiednim nastawieniem; a także uważanie na to czego i kogo się słucha...
Pozdrawiam,
Skałosz
P.S.:
Ikarze, tobie odpiszę przez PW.
